Voor vrouwen die denken: ‘Prachtig, maar dat ben ik niet.’
“I do think it’s beautiful on you… but I don’t feel it myself.”
Ze zei het zacht, een beetje verontschuldigend bijna. Mijn schoonzusje. We hadden het over stijl – over elegante kleding. Ze vond het prachtig, maar vooral bij anderen. Bij mij, bijvoorbeeld. Zelf voelde ze zich er niet het type voor.
Toch bleven we hangen in het gesprek.
Over dat gevoel van afstand. Alsof elegantie iets is voor een ander soort vrouw. Eén met een ander leven, een andere houding – misschien zelfs een andere persoonlijkheid. En vooral: iemand met meer ‘recht’ om zoiets te dragen.
Maar wat als dat beeld simpelweg niet klopt?
We groeien niet in stijl omdat we veranderen –
we groeien in stijl omdat we dichter bij onszelf komen.
Veel vrouwen denken dat je elegantie moet zijn om het te dragen. Alsof het iets is dat vanzelfsprekend moet voelen, anders is het ‘niet echt’. Maar de waarheid is: stijl ontwikkelt zich. Je groeit erin. Zoals je leert lopen op hakken, of jezelf langzaam meer ruimte gunt om gezien te worden.
Ook ik had niet van de ene op de andere dag een kast vol kleding die helemaal bij me paste.
Het begon ergens. Met één item. Met durven ontdekken wat klopte voor míj.
Waarom voelt elegantie soms zo ver weg?
Omdat we vaak geleerd hebben dat stijl iets is wat je óf hebt, óf niet.
Omdat we denken dat het ‘veel’ moet zijn: veel flair, veel perfectie, veel kennis.
Of juist: te netjes, te opvallend, te bedacht.
En dan is er ook nog dat stemmetje dat zegt:
“Doe maar normaal.”
“Wees niet te aanwezig.”
“Ben jij dat wel?”
Maar wat als elegantie daar niets mee te maken heeft?
Echte elegantie schreeuwt niet.
Ze hoeft niks te bewijzen.
Ze kijkt niet om zich heen voor toestemming.
Ze kiest – en verschijnt. Op haar manier.
Misschien begint dat met één kledingstuk dat net even anders voelt.
Een stof die je rechtop doet staan. Een snit waarin je je gedefinieerd voelt.
Niet omdat het je verandert, maar omdat het je herinnert aan wie je eigenlijk al was.
Elegantie is geen toneelstuk.
Het is een stille keuze.
En het mooie is: je hoeft het niet in één keer te doen.
Je mag bouwen. Spelen. Uitproberen.
Je mag beginnen met een item dat voelt als een opening – niet als een ommekeer.
Zo ging het ook bij mijn schoonzusje.
We waren toevallig dicht bij mijn voorraadruimte toen het gesprek ontstond. Geen gepland moment, geen ‘grote styling’. Maar toen we toch samen aan het kijken waren, paste ze spontaan een gilet. Simpel. Mooi. Verfijnd. En ineens was het niet meer alleen iets ‘voor anderen’. Het stond haar prachtig.
Ze koos er uiteindelijk ook een visgraatbroek bij. Zo’n stuk dat je kunt stylen met een wit T-shirt – elegant zonder omhaal. (Links op de foto, rechts op de foto is ook een jurk uit de collectie.)
Niet overdreven. Niet anders dan zij is.
Maar wél een begin.
Misschien ben jij het al.
Alleen nog even aan het wennen.